Rysy powstają w określonych przekrojach i strefach elementów żelbetowych. Są efektem powstania naprężeń większych od jego wytrzymałości na rozciąganie. Rysy mogą pochodzić od oddziaływań mechanicznych jak i temperatury, skurczu betonu, czy np. osiadania podpór. Powstanie rys w wielu konstrukcjach jest nieuniknione, zatem na etapie projektowania należy przeprowadzić obliczeniową kontrolę stanu granicznego zarysowania i ograniczyć rysy do zakresu, który nie wpłynie istotnie na trwałość konstrukcji, jej użytkowanie, czy estetykę. Graniczną szerokość rozwarcia rys ustala się w zależności od klas ekspozycji tak jak w tabeli wg normy PN-EN 206-1.
Zalecane wartości wmax (mm)
| Klasa ekspozycji | Elementy zbrojone i sprężone z cięgnami bez przyczepności | Elementy sprężone cięgnami z przyczepnością |
|---|---|---|
| Prawie stała kombinacja obciążeń | Częsta kombinacja obciążeń | |
| X0, XC1 | 0,4 1) | 0,2 |
| XC2, XC3, XC4 | 0,2 | 0,2 2) |
| XD1, XD2, XS1, XS2, XS3 | Dekompresja | |
| Uwaga 1: Dla klas ekspozycji X0 i XC1 szerokość rys nie wpływa na trwałość, a ograniczenia nałożono w celu zapewnienia akceptowalnego wyglądu. Jeżeli nie stawia się wymagań dotyczących wyglądu, to ograniczenia te można złagodzić. Uwaga 2: Dla klas ekspozycji dodatkowo należy sprawdzić warunek dekompresji przy quasi-stałej kombinacji obciążeń. | ||
Przedruk fragmentów normy betonowej za zgodą Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego zezwolenie Nr 1/P/2012. Oryginał normy został zakupiony w Polskim Komitecie Normalizacyjnym. www.pkn.pl 